Alle kanten op

Het Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds is geen kerk. Daarvoor is het alleen al te algemeen. Het kostte mij onlangs slechts een muisklik om zomaar maandelijks geld in het handje te krijgen. Dus ik hoor nu bij het grijze leger lamzakken, leeglopers, baliekluivers en uitvreters. (Dit is een bescheiden selectie uit het rijtje onder ‘werkeloos’ in het prijzenswaardige ‘Het juiste woord’ van de jezuïet Lodewijk Brouwers, gepromoveerd op een voor hem bewonderenswaardige man die uit naam van de Contra-Reformatie ervoor pleitte om heel Holland en Zeeland te laten verzuipen.)
Maar verwacht van het ABP dan ook geen pastorale bijstand. Ze zeggen daar in Heerlen niet, onder verwijzing naar Brouwers’ citaat ‘De naarstigheid verbant den duivel’, van hé, kom es een bakkie met vlaai doen! Nee hoor, je zoekt het maar uit met je zwarte gat. Nu loopt dat met mij wel los. Ik geniet net als stripfiguur Billie Turf van het kijken vanaf een terrasje naar de jachtige bedrijvigheid overal. Mannen met een migratie-achtergrond die zwoegen op een kabel in de straat voor nog sneller internet, een pakjesbezorger, een verkeersregelaar, allemaal onmisbaar tegenwoordig.
Ik bleef, sinds ik in 1984 toetrad tot het ‘arbeidsproces’, altijd die stereotiep ‘stoffige’ archivaris. Dynamisch is anders. Geen greintje ‘uitdaging’. Och ja, ik ken de beeldvorming, láát maar. Maar wat me even minder uitgeblust maakt, is de rubriek over zingeving in Trouw van maandag. Daarin een portret van Lotje Steins Bisschop, die net komt kijken, als gebóren in datzelfde 1984. Mensmens, ze kijkt op het fotootje fris lachend en schrijft monter op haar site dat ze gepromoveerd epidemioloog, geneeskundige, psychiater, filosoof en schilder was of is. O ja, en schrijver van – onder veel meer natuurlijk – een boek over burn-out, gerecenseerd als een ‘must voor elke workaholic’.
Komt nog bij (vergeet ze helemaal op d’r site, maar ontdekte ik overijverig in een interview in ‘Arts en auto’): ze heb ’n man en twee handenbindertjes.
Maar boven alles is Lotje al van jongs af fan van sprookjes van de Luthers opgevoede Roald Dahl (wiens werk tegenwoordig woke herschreven wordt door ‘sensitivity readers’, die dat niet als een bullshitbaan zien). Dus ze weet dat je plotseling in een muis kunt veranderen, je kunt alle kanten op. Het doet er niet toe wie of wat je bent, citeert ze Roald, als er maar iemand is die van je houdt.
Wel, dat geloven pensionado’s nou ook.