Suriname, Absolom en het nieuwe jaar

VAN DE SECRETARIS
Laten we ervan uitgaan dat u op de lagere school altijd braaf hebt opgelet. Dan herinnert u zich de
schoolwandkaart van Suriname als onze overzeese kolonie. Zat u op een christelijke school, dan
kreeg u van huis uit elke week een dubbeltje of een kwartje mee voor het busje van de
‘Surinamezending’. Zelf had ik maar een vaag idee wat dat dan inhield, maar ik begreep wel dat
het belangrijk was, want de meester las kinderen de les als hun ouders vergeten waren geld mee
te geven.
Die schoolwandkaart boeide mij, zoals alle landkaarten. Thuis bladerde ik al in de Bosatlas, die
mijn oudere zus moest hebben voor de middelbare school. Tegenwoordig doe ik mee aan een
pubquiz en bij topografie kijken mijn teamgenoten altijd naar mij. Hoofdstad van Honduras?
Tegucigalpa natuurlijk.
Op t.v. zag ik afgelopen week een straatinterviewer vragen aan voorbijgangers waar Jezus was
geboren. Die mensen, helemaal in kerstsfeer, twijfelden tussen Jeruzalem en Nazareth. Dat mag ik
dan een beetje dom vinden, maar ik weet weer schandalig weinig over Bekende Nederlanders.
Het is maar welke achtergrond je hebt meegekregen. Daarom nog even over die Surinaamse kaart.
Je hebt drie versies: die waarbij het Surinaamse grondgebied zo groot mogelijk is getekend (ten
koste van Frans en het vroegere Brits Guyana), of zo klein mogelijk, of de diplomatieke oplossing
waarbij staat aangegeven dat de grensgebieden diep in het zuiden, tussen diverse bovenlopen van
de Marowijne en de Corantijn, ‘betwist gebied’ zijn. Het moet een fascinerend idee zijn om je daar
een weg te hakken door de rimboe en niet te weten welk nationaal alarmnummer je het beste
kunt bellen als er wat is (gesteld dat je bereik hebt).
Zonder dat we daar nu erg in hebben, zullen er binnen ons kerkje dus drie groepen zijn die,
afhankelijk van welke kaart hun school er inprentte, een verschillend beeld hebben van Suriname.
Zo kun je wel van de hele wereld en ook van mensen verschillende beelden hebben. Onbewust
waar dat vandaan komt.
We zijn nu ook dichtbij een andere grens, die tussen 2023 en ’24. U weet, indien u ook bij ‘bijbelse
geschiedenis’ oplette, dat Absalom, de opstandige zoon van koning David, bij jaarwisselingen altijd
zijn prachtige haardos afschoor (2 Samuël 14:26). Dat voorbeeld hoeven wij niet te volgen, maar
wat ballast achter ons laten, is grensverruimend. Een goed jaar!
René van Dijk